Μια ιστορία...

Αυτή η ιστορία διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό...

Καθόντουσαν σε ένα παγκάκι στην άκρη του λιμανιού και καθώς την έσφιγγε στην αγκαλιά του της είπε:

 «Κοίτα τα αστέρια! Εκεί ψηλά είναι όλα μας τα όνειρα… και κάθε φορά που πέφτει ένα αστέρι, δίνουμε την ευκαιρία σε αυτό το όνειρο να πραγματοποιηθεί. Να το θυμάσαι…». 

Γύρισε το κεφάλι της προς το πρόσωπό του, του χαμογέλασε γλυκά και τη φίλησε. 

Θα έφευγε με το πρώτο πλοίο το ξημέρωμα. 

 Ήταν το τελευταίο βράδυ που περνούσαν μαζί κι έτσι έμειναν εκεί μέχρι να βγει ο ήλιος, αγκαλιασμένοι χωρίς να πουν τίποτα. 

Χωρίς να πέσει κανένα αστέρι…..

 

Έμεινε να κοιτάζει το πλοίο ώσπου να χαθεί και τότε τα μάτια της γέμισαν δάκρια και άρχισε να βρέχει… 

 Καθώς γυρνούσε σπίτι της, οι δρόμοι ήταν άδειοι.
 Το μόνο που ακουγόταν ήταν τα βήματά της που πήγαιναν όλο και πιο γρήγορα για να προλάβει να φτάσει προτού δυναμώσει η βροχή.

           Όμως κάθε σταγόνα που έπεφτε πάνω της, της θύμιζε τη μέρα που γνωρίστηκαν.

          Εκείνη τη μέρα ήταν απογοητευμένη γιατί την είχαν απορρίψει από μια δουλειά..

 Περπατούσε για να ηρεμήσει και μετά από ώρα έκατσε στα σκαλιά ενός παλιού σπιτιού.

Ήταν γκρίζος ο καιρός και αυτό την έριχνε ακόμα πιο πολύ. Πάνω που ξεφύσιξε και πήγε να βάλει ένα τσιγάρο στο στόμα, εκείνος που την παρατηρούσε ώρα, την πλησίασε και της έδωσε αναπτήρα. «Χορεύεις;» τη ρώτησε.

 Τον κοιτάζει με απορία «Ορίστε;!» 

-της γελάει-

 «Δεν εννοώ να χορέψουμε τώρα εδώ. Αν και δε θα με χάλαγε!»

 ξαφνικά το θλιμμένο της πρόσωπο άρχισε ν’ αλλάζει. 

«…αν ξέρεις γενικά από χορό…» 

«Ναι… πήγαινα μπαλέτο... Το έχω αφήσει εδώ και πολύ καιρό.» 

«…Αν ήσουν λοιπόν πάνω σε μια σκηνή και χόρευες, τι θα έκανες αν ξαφνικά έπεφτες;»

 «Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο τα παράτησα. Έπεσα. Γενικά έχω πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου...»

 «Άκου όμως αυτό… Η ζωή είναι σαν μια χορογραφία. Κάποιες φορές θα πέσεις, αλλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σηκωθείς και να συνεχίσεις μέχρι το τέλος. Να κυνηγάς τα πράματα που σε κάνουν ευτυχισμένη…»

 Την έβαλε σε σκέψεις. Γιατί να απογοητεύεται τόσο για μια απόρριψη από μια δουλειά που δεν την ενδιέφερε καν; Γιατί να σπαταλούσε τόση ενέργεια για κάτι που δεν τη γέμιζε;

Από εκείνη τη μέρα και για μια ολόκληρη βδομάδα ήταν αχώριστοι.

 Ένιωσε ότι βρήκε το άλλο της μισό.

 Έναν άνθρωπο να τη νιώθει.

 Δε θα κρατούσε παραπάνω γιατί αυτός θα έπρεπε να φύγει.

 Ο λόγος; Δε μπορούσε να ζήσει έναν τόσο μεγάλο έρωτα, και το είχε καταλάβει πως αυτό που ξεκινούσε μεταξύ τους ήταν

 ένας «μεγάλος έρωτας».

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από εκείνο το βράδυ που τον αποχαιρέτησε.

 Ήταν θλιμμένη και το μόνο που έκανε

 ήταν να κάθεται τις περισσότερες ώρες σπίτι της ακούγοντας μουσική και να τον σκέφτεται.

 Ώσπου θυμήθηκε τα λόγια του 

«Να κυνηγάς τα πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένη….». 

Εκείνο το απόγευμα κατέβηκε στο λιμάνι, πήρε μαζί της και τα παπούτσια του μπαλέτου κι έκατσε στο παγκάκι.

Είχε καιρό να χορέψει.

 Αλλά αυτή τη φορά το είχε πάρει απόφαση να το πάει μέχρι τέλος. 

Τα έβγαλε από την τσάντα, τα κράτησε για λίγο σφιχτά στα χέρια της και τα φόρεσε. 

Με το που τα έβαλε στα πόδια της… ένιωσε μια απίστευτη ενέργεια! 

Σηκώθηκε, έβαλε στο cd player να παίξει και άρχισε να χορεύει εκεί, μόνη της, μπροστά στον ήλιο που έδυε στη θάλασσα. 

Το χόρεψε μέχρι το τέλος, χωρίς κανένα λάθος, χωρίς να πέσει. 

Υποκλίθηκε και άκουσε χειροκροτήματα. 

Γύρισε να κοιτάξει και είδε έκπληκτη να έχουν μαζευτεί πλήθος ανθρώπων  να την κοιτούν χαμογελαστοί και να τη χειροκροτούν.  

 Καθώς έφευγαν ένας ένας, τους κοιτούσε μήπως τον δει ανάμεσά τους…

 Ήθελε τόσο πολύ να τη δει, να δει ότι τα κατάφερε. 

Αλλά όλο αυτό το χειροκρότημα που πήρε τη γέμισε τόσο, 

που απλά τον ευχαρίστησε μέσα από την καρδιά της όπου κι αν ήταν…

 γιατί έστω μέσα σε μια βδομάδα με την αγάπη του 

κατάφερε να την «αναστήσει»… 

Κοίταξε ψηλά τον ουρανό, είδε ένα αστέρι να πέφτει, χαμογέλασε, έβγαλε τα παπούτσια της κι έφυγε...